Minik Minik

Kırklarımız karışmıştır minikle..Benden miniktir ve tam 34 gün büyüktür..Bebekliğe dayanır yani tanışıklığımız.İlk arkadaşıyız birbirimizin aile haricinde doğduktan sonra sosyalleştiğimiz yegane insanlarız (: Çocukluğumuz farklı şehirlerde geçmiştir..Yine öyle farklı şehirlerdeyken günün birinde kalp ameliyatı olacağını söylemişlerdi bana.Sonrada ziyaretine gidilecekti..Ama seni götüremeyiz o şimdi dinleniyor sen mektup yaz ona biz götürelim demişlerdi..Nasıl kızmıştım ben niye gitmiyorum diye.Benim arkadaşım o yahu benim gitmem gerekir asıl diye düşünürken bir yandan da gitmeye çekiniyordum ya çok canı yanıyorsa hala..Hem gitmeyi isteyip hemde görüceğim manzaradan korkuyordum.Kalp ameliyatıydı birde söz konusu olan.çok korkmuştum küçücüktük çünkü biz o vakitler..
Sonra mektubum ona gitti..Sonra onlar buraya taşındı ve bitmek bilmeyecek birbirimizde kalmalar başladı..Her akşam ziyaretlerinde mütemadiyen uyuyor numarası yaparak hangimizin evindeysek bir diğerinin orda kalmasını sağlamaya çalışıyorduk.Hani uyandırılmaya kıyılmayıp orada bırakılacaktık (:
'Kızlar her seferinde bu numarayı yapmaktan bıkmadınız mı' cümlesiyle artık yeni teknikler geliştirmemizin zamanı geldiğini anlamıştık ...
Birlikte dershaneye de gittik tatile de..Çok didiştik çok eğlendik çok güldük kimi zaman ağladık...
Büyürken birlikteydik hayata adım atmadan önce...En güzel zamanlarımızı en saf dünya halini birlikte görmüşlüğümüz vardır minikle..

Lise ikinci sınıfın yaz tatilinde İstanbula kaçmışlığımız vardır bizim birlikte...Ebeveynlerimiz bizi onlarda havuzda yüzüyor bilirken biz Metrocitylerde gezip akabinde Ortaköyde polaraid fotograf çektirmek ile meşguldük..Eee tabi fotograf kimde kalır bende kalır..Ben iyi saklarım ya pek tabi ...Saklamıştım da :)Taaa ki lise sonda gireceğimiz ÖSS sonrasına kadar ..bir gün yine bizdeyiz
annem miniğin annesini aldı balkona çıktı..kapıyıda kapattı...alenen toplantı yapılıyor...
biz içerde kurbanlık koyun gibi bekliyoruz ne konuşuyorlar böyle diye ..aklımıza da birşey gelmiyor çünkü o kadar vukuatlı insanlar değiliz ..:)
Sonraa beklenen an geldii vee annem elinde arka fonda Ortaköydeki meşhuuur caminin olduğu poloraid ile
-'evet kızlar bu nedir açıklamak ister misiniz?' dedi

biz şoktayız tabi...
ama nasıl şok..üstünden bir yıl geçmiş...
aferin harika saklamışsın diye sayıyor bir yandan minik bana nasıl ya diyorum annem nasıl bulmuş ki? asla dolabımı cekmecemi karıştıran bir insan değildir..
Günlüklerim masamın üstünde dururda yine kapağını kaldırıp açmazdı bilirim...dolabımı toplarken çat diye düşmüş fotograf önüne...

'-Bu fotografı ben tam 6 ay önce buldum kızlar, ve M*'a bile söylemedim (miniğin anneciğiiii)
sınavdan önce bu konu açılıpta moralinizi bozmasın diye .. ' ama bir açıklama istiyoruz ..

hangi birine şok olsak biz karar veremiyoruz o sıra...annemin bunu 6 ay içinde tutuşuna mı bizim İstanbul kaçamağının delillerinin ortalarda gezişine mi bilemedik..
'ya başınıza bir şey gelseydi'
'biz sizi İzmitte biliyoruz siz İstanbuldasınız'
'Haber verilmeden gidilir mi'
sıralandı da sıralandı...ne gündü ama..hatırladıkça güleriz hala..(:

daha böyle ne anılar vardır bizde kim bilir ..
Sonra yolla şehirler girdi yine aramıza kızdık küstük ara ara,büyürken hayata atılırken birbirimizden uzak kaldık biraz.sanırım yan yana olmaya alışıklığımız kırgınlığımızı tetikledi.
Ama gene hep bir kenarda vardık birbirimiz için...İyi günde kötü günde ilk aranması haber verilmesi gereken kişi olarak..
Çünkü bizim;
gecenin üçlerine kadar onun projesini yapıp yine gecenin 4 lerine kadar Tophanede nargile içip okey oynamışlığımız var.. piknikten pikniğe koşmuşluğumuz var mezuniyetlerimiz için birlikte bronzlaşma çabamız var
oo nefes almadan konuşurken bende onu dinlerken
- aayy ne çok konuştun B* azıcık susta dinlen demişliği var ..
-??!??
Onun üzüleceğini bildiğim bir duruma o daha üzülmeden benim üzülmüşlüğüm alt üst olmuşluğum var...
varda var yani..(:

şimdilerde yukardaki minik beyaz kelebek gibi ..böyle pır pır böyle uç uç o...Sanki bendeymiş gibi o mutluluk o heyecan o sevinç..Öyle ya da böyle kıymetlim o benim ...Çocukluğum ve gençliğime adım atarken yol arkadaşım o benim.nefes almadan konuşan çok konuştuğu için dinlemiyorum sanan halbuki bal gibide her lafını dinlediğimdir o benim.(aynı konuyu bıkmadan yıllarca misal)


Yeşhimu...çok seviyorum seni biliyorsun değil mi (: çok çok ...

mutlu ol çok çok...

*fotograf bir arkadaşın karesidir..şahanedir enfestir..makinasıyla yarattığı güzelliklerden biridir.